Day 13

Ημέρα 13η. 18/6/15

Nis (Serbia) - Νάουσα

Για τελευταία μέρα ο καιρός μας επιφύλασσε τόσο κακό καιρό όσο είχαμε γλιτώσει όλες τις προηγούμενες μέρες. Το πρωί ξύπνησα από τον θόρυβο της βροχής. Καθυστερήσαμε εσκεμμένα λοιπόν στο πρωινό, ήπιαμε τον καφέ μας και όταν είδαμε πως σταμάτησε να βρέχει ξεκινήσαμε να "μαζεύουμε τα κομμάτια μας" για να φορτώσουμε τη μηχανή και να ξεκινήσουμε για την τελευταία μας μέρα στον δρόμο.

Μέχρι να φύγουμε από το ξενοδοχείο ο δρόμος μέσα στην πόλη είχε σχεδόν στεγνώσει. Η χαρά όμως δεν κράτησε πολύ...

Όχι πολλά χιλιόμετρα παρακάτω, όταν αναγκαστικά λόγω έργων αφήσαμε την εθνική οδό και αρχίσαμε να μπλέκουμε σε κίνηση με πολλά φορτηγά, μέσα σε παρακάμψεις από φτωχικά σέρβικα χωριά ξεκίνησε ξανά το ψιλόβροχο το οποίο μας συνόδευσε για όσες ώρες χρειάστηκε για να βγούμε από αυτό το "μαρτύριο".

Ο δρόμος κοντά στα σύνορα ήταν αρκετά επικίνδυνος γιατί πέρα από το ψιλόβροχο που είχε κάνει τον δρόμο "γυαλί" υπήρχαν και μερικοί "γρήγοροι" οδηγοί που προσπαθούσαν να προσπεράσουν τα φορτηγά με αυτοκτονικές διαθέσεις. Έτσι ένας από αυτούς κατέληξε εκτός δρόμου.

Η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 12-14 βαθμούς για αρκετή ώρα πράγμα που αν και θεωρούσα ιδανικό για το ταξίδι μας έκανε την Αφροδίτη να δυσκολεύεται.

Όταν πλέον μπήκαμε στα Σκόπια ο καιρός έφτιαξε και αρχίσαμε να βρίσκουμε μεγάλα βενζινάδικα στα οποία θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για ξεκούραση συναντήσαμε μια ακόμη άσχημη εικόνα. Υπήρχαν πολλά καραβάνια λαθρομεταναστών οι οποίοι προφανώς με κάποιον τρόπο είχαν "δραπετεύσει" από τη χώρα μας και προσπαθούσαν να βρουν την τύχη τους σε πιο βόρειες χώρες. Στις 2-2,5 ώρες οδήγησης εντός των Σκοπίων είδα τουλάχιστον 500 ανθρώπους είτε πεζούς είτε με ποδήλατα να "ανηφορίζουν". Έτσι σε κάθε βενζινάδικο που πιθανόν να μπορούσαμε να κάνουμε στάση το κλίμα δεν σε ενέπνεε να καθίσεις να πιεις έναν καφέ, να φας και να ξεκουραστείς. Οπότε αποφασίσαμε πως την πρώτη μας στάση για ξεκούραση θα την κάναμε εντός Ελλάδος.

λίγο πριν τα σύνορα η ατμόσφαιρα βρομούσε καμένο και μετά από 2-3 χιλιόμετρα βρήκαμε την οδηγάρα... ο οποίος οδηγούσε κάποια χιλιόμετρα μέχρι να πάρει χαμπάρι πως τη μηχανή του αυτοκινήτου την είχε πάρει ο χάρος!

Μετά από 4-5 ώρες συνεχούς οδήγησης πατήσαμε ξανά, ύστερα από 12 μέρες, τα πάτρια εδάφη. Η Ελλάδα μας υποδέχτηκε με έναν ζεστό ήλιο και όταν έσβησα τη μηχανή παρκάροντας έξω από ένα μαγαζί με καφέ, φαγητό και αναμνηστικά η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη. Πολύ γρήγορα όμως ένιωσα να μου την παίρνουν μέσα από τα χέρια, όπως θα ένιωθε ένα παιδάκι που του έπεσε το παγωτό!

Είχα να πιω freddo Espresso όπως μόνο εμείς στην Ελλάδα πίνουμε 12 μέρες. Είχε απογευματάκι και αφού φάγαμε αρκετή βροχή και λίγο κρύο στο μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου είχαμε πεινάσει μέχρι δακρύων. Ήμασταν σχεδόν 5 ώρες πάνω στη σέλα του KTM και θέλαμε επιτέλους να τεντωθούμε σε μια καρέκλα και να λιαστούμε.

Πλησιάζοντας στο ταμείο είχα μπροστά μου 2 αστυνομικούς οι οποίοι παίρνανε τους δικούς τους καφέδες. Οι ζαμπονό/τυρόπιτες μου χαμογελούσαν έκφυλα πίσω από την βιτρίνα, οι καφέδες των αστυνομικών ήταν στο γνωστό πλαστικό διάφανο ποτήρι! έτσι ακριβώς όπως το ονειρευόμουν!!! Ήρθε λοιπόν η σειρά μου στο ταμείο και με το που δίνω την παραγγελία μου, σαν αναλαμπή μου έρχεται στο μυαλό πως δεν έχουμε καθόλου ευρώ. Έχουμε όμως τις κάρτες, σκέφτομαι. Για κακή μας τύχη ούτε κάρτες δεχόντουσαν οι καλές κυρίες εκεί πέρα. Μετά από τόσες μέρες στους δρόμους, σε χώρες ακριβές, σε χώρες φτωχές, σε περίπτερα, σε ξενοδοχεία, σε μουσεία... ήταν η πρώτη φορά που μου έλεγαν πως δεν έχουν μηχάνημα για πιστωτικές!
Μάζεψα τα σάλια μου λοιπόν και κακήν κακώς βγήκα να πω τα μαντάτα στην Αφροδίτη η οποία απελπίστηκε όσο κι εγώ. Με βαριά καρδιά λοιπόν καβαλήσαμε ξανά το KTM και κινήσαμε για να πάρουμε τον "πίσω" δρόμο που θα μας έβγαζε μέσα από το Κιλκίς και μέσω κάποιων χωριών στα Γιαννιτσά και από εκεί πίσω στη Νάουσα. Με μοναδική σκέψη πως ήμασταν μόλις 100-120 χιλιόμετρα από το σπίτι μας ξαναβρήκαμε μπροστά μας μαύρα σύννεφα, αυτή τη φορά χειρότερα απ`ότι αυτά των προηγούμενων χωρών. Στα Γιαννιτσά λοιπόν σταματήσαμε για να πιούμε καφέ και να φάμε κάτι... περιμένοντας μπας και ανοίξει λίγο και ο ουρανός.

Μάταια όμως. Τα επόμενα 40 χιλιόμετρα τα κάναμε με πολύ δυνατή βροχή. Τόση που στο φανάρι της διασταύρωσης έξω από την Νάουσα έστριψα παραβιάζοντας το κόκκινο μπροστά σε ένα περιπολικό της αστυνομίας και ούτε καν μπήκαν στη διαδικασία να με σταματήσουν!

(το περιπολικό βρίσκεται στα αριστερά, στη θολούρα που κάνει η σταγόνα)
Μάλλον μας λυπήθηκαν... Η τραγική ειρωνεία ήταν πως 2 χιλιόμετρα πριν το σπίτι μας τα πάντα ήταν στεγνά και όλη μέρα δεν είχε ρίξει σταγόνα!

Όλα όμως είχαν περάσει. Η κούραση, η ταλαιπωρία, οι όμορφες και οι ελάχιστες άσχημες εικόνες είχαν τελειώσει και το ΚΤΜ για ακόμη μια φορά έφερε εις πέρας την αποστολή του χωρίς να ζητήσει τίποτα πέρα από βενζίνη!