Με το ΚΤΜ Adventure ο έρωτάς μου ξεκίνηση στην Πάτρα το 2003. Φοιτητής τότε και απόλυτα αδαής (αλλά και απόλυτα ερωτευμένος) από δίτροχα είχα ήδη φάει σκάλωμα με τα πορτοκαλί μηχανάκια από κάποια LC4 που έβλεπα στον δρόμο. Κάποια μέρα λοιπόν είδα και ένα Adventure 950 στον δρόμο και εκεί μπήκε η σφραγίδα!!!
Έδωσα όρκο ιερό πως κάποια μέρα αυτήν την μηχανή θα την αγοράσω. Μέσα από αναζητήσεις στο ίντερνετ για βίντεο και φωτογραφίες της μηχανής αυτής έπεσα πάνω σε εκείνη την φωτογραφία που έδειχνε δύο τύπους αραγμένους σε έναν λόφο μπροστά από μια λίμνη έχοντας στημένη τη σκηνή τους και τα Adventure τους από δίπλα. Ίσως είναι μεταγενέστερη του μοντέλου 2003. Δυστυχώς δεν μπορώ να την βρω αυτή τη φωτογραφία τώρα. Πάντως με είχε στιγματίσει τότε και αν δεν κάνω λάθος είναι τραβηγμένη κάπου στην Νορβηγία. Σε συνδυασμό με την τότε αγάπη μου για το black metal ο ιερός όρκος έγινε ακόμη δυσκολότερος! Πλέον είχα ορκιστεί πως κάποια μέρα θα αποκτήσω το Adventure και με αυτό θα πάω στην Νορβηγία… Αφού λοιπόν άρχισα να ψάχνω για ταξίδια στο εξωτερικό (πριν ακόμη πάρω την πρώτη μου μηχανή) έμαθα πως για τους περισσότερους ευρωπαίους μοτοσικλετιστές είναι όνειρο το να φτάσουν με την μηχανή τους στο Nordkapp. Μπήκε λοιπόν η πινέζα στον χάρτη και από τότε δεν υπήρξε στιγμή που να σταματήσω να σκέφτομαι αυτό το ταξίδι.
Πέρασαν αρκετά χρόνια (συγκεκριμένα 6) μέχρι να αποκτήσω την μηχανή με την οποία ήμουν ερωτευμένος. Από το 2009 και μετά κάθε χρόνο έβλεπα σαν κάτι δύσκολο και μακρινό το να ταξιδέψω μέχρι το βορειότερο σημείο της Ευρώπης. Αρχικά θέλει πολλά λεφτά. Μετά πρέπει να βρεις τον χρόνο για να το κάνεις. Τέλος σχεδόν οι πάντες μου έλεγαν πως τέτοια ταξίδια δεν μπορείς να τα κάνεις μόνος… είναι επικίνδυνα… είσαι τρελός… κτλ. Οπότε αν και τριγυρνούσε η ιδέα στο μυαλό μου πολύ έντονα από τον Σεπτέμβριο του 2012 δυσκολευόμουν να το πάρω απόφαση. Έτσι ξεκίνησα να ψάχνω για παρέα. Αρχικά επικοινώνησα με κάθε γνωστό μου που πίστευα πως θα μπορούσε να ακολουθήσει και είτε για οικονομικούς λόγους, είτε για λόγους άδειας από την δουλειά μου απαντούσαν αρνητικά. Στην συνέχεια πόσταρα σε 2-3 φόρουμ πως ψάχνω συνταξιδιώτη. Μέχρι τον Ιανουάριο δεν είχε βρεθεί κάποιος που να μπορεί να ακολουθήσει… Κάπου εκεί είχα αποκαρδιωθεί… μέχρι που διάβασα το ταξιδιωτικό ενός τύπου από Αθήνα (Νίκος) που έκανε αυτό το ταξίδι ολομόναχος. Πήρα κουράγιο λοιπόν και αποφάσισα πως τελικά θα το κάνω κι εγώ μόνος μου.
Πέρασαν αρκετά χρόνια (συγκεκριμένα 6) μέχρι να αποκτήσω την μηχανή με την οποία ήμουν ερωτευμένος. Από το 2009 και μετά κάθε χρόνο έβλεπα σαν κάτι δύσκολο και μακρινό το να ταξιδέψω μέχρι το βορειότερο σημείο της Ευρώπης. Αρχικά θέλει πολλά λεφτά. Μετά πρέπει να βρεις τον χρόνο για να το κάνεις. Τέλος σχεδόν οι πάντες μου έλεγαν πως τέτοια ταξίδια δεν μπορείς να τα κάνεις μόνος… είναι επικίνδυνα… είσαι τρελός… κτλ. Οπότε αν και τριγυρνούσε η ιδέα στο μυαλό μου πολύ έντονα από τον Σεπτέμβριο του 2012 δυσκολευόμουν να το πάρω απόφαση. Έτσι ξεκίνησα να ψάχνω για παρέα. Αρχικά επικοινώνησα με κάθε γνωστό μου που πίστευα πως θα μπορούσε να ακολουθήσει και είτε για οικονομικούς λόγους, είτε για λόγους άδειας από την δουλειά μου απαντούσαν αρνητικά. Στην συνέχεια πόσταρα σε 2-3 φόρουμ πως ψάχνω συνταξιδιώτη. Μέχρι τον Ιανουάριο δεν είχε βρεθεί κάποιος που να μπορεί να ακολουθήσει… Κάπου εκεί είχα αποκαρδιωθεί… μέχρι που διάβασα το ταξιδιωτικό ενός τύπου από Αθήνα (Νίκος) που έκανε αυτό το ταξίδι ολομόναχος. Πήρα κουράγιο λοιπόν και αποφάσισα πως τελικά θα το κάνω κι εγώ μόνος μου.
Για καλή μου τύχη βέβαια έναν μήνα μετά στο περίπου επικοινώνησε μαζί μου ο Θάνος. Ο Θάνος ήταν ένας άγνωστος για `μένα αλλά αυτό δεν με ενδιέφερε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν πως υπάρχει κι άλλος πατριώτης που ψήνεται να ταξιδέψει μέχρι το τέλος της Ευρώπης. Το κίνητρο του Θάνου ήταν κατά κύριο λόγο η Φιλανδία… Ο έρωτάς του γι`αυτήν την χώρα είναι ίδιος με τον δικό μου για την Νορβηγία. Όμως στην ιδέα και την αίγλη του Nordkapp οι περισσότεροι άνθρωποι (είτε καβαλάνε μηχανή είτε όχι) μαγεύονται. Έτσι χωρίς πολλές κουβέντες συμφωνήσαμε με τον Θάνο πως κάπου κοντά στα τέλη Ιουνίου θα φύγουμε μαζί για «πάνω»!!!
Οι μήνες περνούσαν και κάθε τόσο ανταλλάσαμε email με πληροφορίες για διαδρομές, αξιοθέατα, εξοπλισμό… Προς τις αρχές Μαΐου βρεθήκαμε για πρώτη φορά για έναν καφέ στην Λαμία κυρίως για να γνωριστούμε και για να μιλήσουμε για κάποιες λεπτομέρειες του ταξιδιού. Το θέλαμε και οι δυο μας τόσο πολύ αυτό το ταξίδι που φερθήκαμε αρκετά ανώριμα στην συγκεκριμένη φάση και κανονίσαμε απλά να πιούμε έναν καφέ και αμελήσαμε το να οδηγήσουμε παρέα για να δούμε το αν ταιριάζουμε οδηγικά. Ευτυχώς δεν είχαμε θέματα στο ταξίδι…
Το ταξίδι θα έλεγα πως ξεκίνησε μερικές μέρες πριν ακόμη φύγουμε από την χώρα! Όσο πλησίαζε η μέρα ο ρυθμός της προετοιμασίας έφτασε για `μένα στα κόκκινα! Τα μοναδικά πράγματα που είχαμε κλείσει ήταν τα ακτοπλοικά εισιτήρια για Βενετία και από Δανία για Νορβηγία, όπως επίσης και τις πρώτες μας τρεις διανυκτερεύσεις (δύο στην Γερμανία και μία στην Νορβηγία). Γι`αυτό είχα άγχος για την παραμικρή λεπτομέρεια του ταξιδιού και ήθελα να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε απρόοπτο που θα μπορούσε να μας τύχει! Έτσι σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έβλεπα τον χάρτη της Νορβηγίας! Τον χάρτη της Φιλανδίας τον είχα αφήσει στον Θάνο.
Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά… οπουδήποτε κι αν βρισκόμουν… με οποιονδήποτε κι αν ήμουν… στο μυαλό μου υπήρχε μόνο το ταξίδι! Ο Θάνος 2 εβδομάδες πριν το ταξίδι είχε ένα θεματάκι με την μηχανή πράγμα το οποίο του την έκλεισε στο συνεργείο για κάποιες μέρες. Ήταν κι αυτός λοιπόν μέσα στο άγχος για να προλάβει να την έχει έτοιμη και φορτωμένη για το ταξίδι. Μία εβδομάδα πριν το ταξίδι είπα να κάνω έναν τελευταίο τυπικό έλεγχο στον Σταύρο (όλοι οι Βόρειοι τον ξέρουν), στην Θεσ/νίκη. Πηγαίνοντας στον δρόμο, στον κόμβο που στρίβεις από την Βέροια για Θεσ/νίκη είδα κάτω από μια γέφυρα έναν τύπο με μηχανή, φορτωμένη με βαλίτσες, σταματημένο στην άκρη του δρόμου. Τον πλησίασα σιγά-σιγά και είδα από την πινακίδα του πως είναι γερμανός. Πάω από δίπλα του και βλέπω πως καβαλάμε ακριβώς τις ίδιες μηχανές! Μέχρι και σε χρώμα! Αμφίδρομα χαμόγελα, χειραψίες και φιλοφρονήσεις και με τις πρώτες κουβέντες μου λέει ο γερμανός να πάμε για ένα καφεδάκι! Δυστυχώς δεν είχα χρόνο για καφέ μιας και είχα ραντεβού στο συνεργείο. Καθίσαμε όμως εκεί για τρία τέταρτα περίπου συζητώντας για τις μηχανές μας αρχικά και στην συνέχεια για το ταξίδι του Klaus!
Ο Klaus ταξίδευε σχεδόν 20 μέρες και είχε περάσει ήδη από πολλές χώρες μεταξύ των οποίων ήταν οι: Τσεχία, Ουκρανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τουρκία και όταν τον πέτυχα εγώ είχε σκοπό να οδηγήσει άλλες 10 μέρες στην Αλβανία, Κροατία, Ιταλία, Αυστρία και να επιστρέψει σπίτι του. Λογικά όλο και κάποια χώρα θα ξεχνάω από τις τόσες που μου είπε. Στη συνέχεια του είπα κι εγώ για το δικό μου ταξίδι. Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν ο εξής:
-Διασχίζοντας την βόρεια Γερμανία από ποιον δρόμο θα περάσετε;;;
-Από τον Α7.
-Που θα διανυκτερεύσετε;
-Στο Λούμπεκ, σε ξενοδοχείο.
-Το Λούμπεκ είναι κοντά στο Αμβούργο, όπου μένω. Ο Α7 περνάει πολύ κοντά από το σπίτι μου.
Θα μείνετε στο σπίτι μου!
Ο τύπος με άφησε με το στόμα ανοιχτό! Μέσα σε μισή ώρα με είχε ήδη καλέσει στο σπίτι του. Αφού βγάλαμε τις «τυπικές» φωτογραφίες αποχαιρετιστήκαμε και έφυγα εγώ για το συνεργείο κι αυτός για τον επόμενό του προορισμό, τα Μετέωρα.
-Διασχίζοντας την βόρεια Γερμανία από ποιον δρόμο θα περάσετε;;;
-Από τον Α7.
-Που θα διανυκτερεύσετε;
-Στο Λούμπεκ, σε ξενοδοχείο.
-Το Λούμπεκ είναι κοντά στο Αμβούργο, όπου μένω. Ο Α7 περνάει πολύ κοντά από το σπίτι μου.
Θα μείνετε στο σπίτι μου!
Ο τύπος με άφησε με το στόμα ανοιχτό! Μέσα σε μισή ώρα με είχε ήδη καλέσει στο σπίτι του. Αφού βγάλαμε τις «τυπικές» φωτογραφίες αποχαιρετιστήκαμε και έφυγα εγώ για το συνεργείο κι αυτός για τον επόμενό του προορισμό, τα Μετέωρα.
Στον δρόμο καθώς οδηγούσα σκεφτόμουν πως αυτό μονάχα καλός οιωνός θα μπορούσε να είναι…
ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ `ΞΕΡΑ!!!
2 μέρες πριν το ταξίδι ξεκίνησα να φτιάχνω τις βαλίτσες μου! Κάτι άλλο που ήταν λάθος από μεριάς μου ήταν το ότι δεν φόρτωσα την μηχανή για να την οδηγήσω-δοκιμάσω πριν φύγω για το ταξίδι…
Σημείωση: Επειδή δεν είμαι λάτρης της φωτογραφίας είχα μαζί μου μια φθηνιάρικη ψηφιακή φωτογραφική (το χιλιομετάνιωσα που δεν αγόρασα μια σοβαρή φωτογραφική) και γι`αυτό όλες μου οι φωτογραφίες είναι χάλια τραβηγμένες. Σε κάποια σημεία θα χρησιμοποιήσω αναγκαστικά φωτογραφίες από το google.
Μέρα 1η. 21 Ιουνίου
Βαγγέλης / Νάουσα – Ηγουμενίτσα (282χλμ)
Θάνος / Αθήνα – Πάτρα (211χλμ)
Το πλοίο για Βενετία έφευγε στις 00:00 από Πάτρα και στις 07:00 από Ηγουμενίτσα. Ο Θάνος μετά από μια γεμάτη μέρα στο γραφείο έτρεχε σαν τρελός για να προλάβει να είναι στην ώρα του στην Πάτρα. Εγώ θα ξεκινούσα ξημερώματα. Έτσι το βράδυ βγήκα για μια τελευταία μπύρα με τα φιλαράκια μου και γύρισα σπίτι για να πέσω για ύπνο στις 23:00, να ξυπνήσω στις 02:00 και μετά να ξεκινήσω για Ηγουμενίτσα. Φυσικά τα μάτια μου δεν έκλεισαν για περισσότερο από μια ωρίτσα, την οποία λόγω του άγους την ένιωσα σαν ένα βασανιστικό 10άλεπτο… Ντύθηκα και ξεκίνησα. Από τα πρώτα μέτρα ένιωσα το βάρος από τα πράγματα που είχα φορτώσει την μηχανή να πλακώνουν την καρδιά μου! Είχα κάνει το λάθος να έχω και ένα σακίδιο στην πλάτη το οποίο με έβαζε σε λάθος θέση οδήγησης. Το βάρος και ο όγκος είχαν αλλάξει απίστευτα την αίσθηση της μηχανής και αναρωτιόμουν το μέχρι που θα καταφέρω να φτάσω… ήδη στα πρώτα 100χλμ ένιωθα κουρασμένος και η πλάτη μου πονούσε! Παρόλα αυτά συνέχιζα να οδηγάω με τα συναισθήματα να παλεύουν μέσα μου…
Η πρώτη στάση για βενζίνη… κάπου κοντά στα Γρεβενά.
Μετά τα 200 χλμ περίπου έκανε την εμφάνισή της και η νύστα… εφόσον ήμουν σχεδόν άυπνος! Ξεκίνησα λοιπόν να τραγουδάω φωναχτά μέσα στο κράνος για να ξυπνήσω… Το ρεφρέν που με κράτησε ξύπνιο για αρκετά χιλιόμετρα ήταν το «Δεν σου κάνω τον Άγιο... ΑαΑΑΑαααχχ αμάρτησα… Για μια νύχτα παράαΑΑαανομααα… ΑααααΑααχχ περπάτησα!» Μιλάμε για παράνοια! Κάπου κοντά στα Ιωάννινα η νύστα έγινε αφόρητη. Οπότε αναγκάστηκα να σταματήσω για να μην αγοράσω κανένα οικόπεδο εκεί κοντά! Ο πόνος στην πλάτη από το σακίδιο με είχε κόψει στα δύο. Εκεί λοιπόν θυμήθηκα τα νιάτα μου σαν commando στην 35ης μοίρας Καταδρομών. Στις 04:30 τα ξημερώματα βρέθηκα να τσιμπάω κάμψεις πάνω στο διάζωμα μιας απόλυτα έρημης Εγνατίας οδού. Όσο γελοία ιδέα κι αν ήταν το να κάνω κάτι τέτοιο για να ξυπνήσω με βοήθησε λιγάκι με τους πόνους στην πλάτη. Αφού ξανάνοιξαν τα μάτια μου για τα καλά συνέχισα και έφτασα στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας για το check-in. Εκεί, πριν μπούμε στο καράβι γνώρισα τον Γιώργο με ένα μαύρο Suzuki Hornet 1000 ο οποίος ταξίδευε από την Κατερίνη (όπου είχε πάει διακοπές σε κάτι ξαδέρφια) στην Στουτγάρδη (όπου και έμενε μόνιμα) και ένα ακόμη ζευγάρι που ταξίδευε δικάβαλο με ένα Yamaha R1!!!!!!!!!! από την Φλώρινα στην Βιέννη!
Αριστερά στη φωτό το παλικάρι από Φλώρινα με το R1 και δεξιά ο Γιώργος με ένα Suzuki Hornet 1000.
Παραπίσω πολλοί ιταλοί Bmw-δάκηδες και με μέσο όρο ηλικίας άνω των 50! Το ζευγάρι σχολίαζε περιπαικτικά το ότι ταξιδεύουν με supersport. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως το αγόρι ήθελε να αγοράσει μια πιο άνετη μηχανή για ταξίδια και η κοπέλα του επέμενε να κρατήσει το R1.
Στο πλοίο ανεβήκαμε στην ώρα μας και εκεί συνάντησα για 2η φορά τον Θάνο. Φυσικά δεν θα φεύγαμε στην ώρα μας. Υπήρχε καθυστέρηση λόγο ενός θανάτου από ατύχημα που έγινε μέσα στο πλοίο την ώρα της επιβίβασης. Ένας γερμανός νταλικέρης παραπάτησε και έπεσε μέσα στην καμπίνα του και από ένα χτύπημα στο κεφάλι έμεινε επιτόπου. Αν είναι να σε βρει… θα σε βρει! Αφού έκανε τις έρευνες που έπρεπε η αστυνομία το πλοίο ξεκίνησε με 3-4 ώρες καθυστέρηση. Στην καφετέρια του πλοίου καθίσαμε για καφέ έχοντας ανοιχτά τα GPS μας και συζητώντας για το ταξίδι. Το μεσημεράκι ρίξαμε έναν υπνάκο στην 4κλινη καμπίνα μας από τον οποίο ύπνο εγώ ξύπνησα χάλια! Παρόλο που η ψυχολογία μου ήταν πεσμένη από το ότι δεν ένιωθα πως η μηχανή με υπακούει στο 100% ήρθε να προστεθεί ο πονοκέφαλος, η ζαλάδα και το ανακάτεμα στο στομάχι. Από την πρώτη κιόλας μέρα ένιωθα χάλια! Το ηθικό μου είχε πέσει κατακόρυφα. Καθόμουν μόνος στην καφετέρια και σκεφτόμουν αλλόκοτα πράγματα. Σκεφτόμουν το πόσοι γνωστοί και άγνωστοι μπορεί να με ζηλεύουν αυτή τη στιγμή που ξεκινάω να πραγματοποιήσω το μεγαλύτερό μου όνειρο. Ένα όνειρο που πήρε να «μπαγιατεύει» αφού χρειάστηκε να περάσουν 9- 10 χρόνια για να το πραγματοποιήσω… Δεν ήξερα αν είναι σωστό το να μεγαλώνεις με τα ίδια όνειρα που είχες από παιδί! Πόσο σωστό μπορεί να είναι το να μένουμε γαντζωμένοι στα ίδια όνειρα; Όσο σωστό είναι το να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε μια ταυτότητα που δεν μας ανήκει… Άραγε όμως ποιο θα είναι το κόστος του να προδώσεις τα όνειρά σου;;; Αυτού του είδους οι σκέψεις δεν σταματούσαν να γυρνάνε στο μυαλό μου κάνοντάς με να νιώθω πως τώρα πρέπει να τιμωρηθώ που άφησα να περάσουν τόσα πολλά χρόνια για να κάνω πραγματικότητα αυτό το όνειρο! Πήρα ένα panadol γιατί η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο και ανέβηκα στο κατάστρωμα να πάρω αέρα.
Παραπίσω πολλοί ιταλοί Bmw-δάκηδες και με μέσο όρο ηλικίας άνω των 50! Το ζευγάρι σχολίαζε περιπαικτικά το ότι ταξιδεύουν με supersport. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως το αγόρι ήθελε να αγοράσει μια πιο άνετη μηχανή για ταξίδια και η κοπέλα του επέμενε να κρατήσει το R1.
Στο πλοίο ανεβήκαμε στην ώρα μας και εκεί συνάντησα για 2η φορά τον Θάνο. Φυσικά δεν θα φεύγαμε στην ώρα μας. Υπήρχε καθυστέρηση λόγο ενός θανάτου από ατύχημα που έγινε μέσα στο πλοίο την ώρα της επιβίβασης. Ένας γερμανός νταλικέρης παραπάτησε και έπεσε μέσα στην καμπίνα του και από ένα χτύπημα στο κεφάλι έμεινε επιτόπου. Αν είναι να σε βρει… θα σε βρει! Αφού έκανε τις έρευνες που έπρεπε η αστυνομία το πλοίο ξεκίνησε με 3-4 ώρες καθυστέρηση. Στην καφετέρια του πλοίου καθίσαμε για καφέ έχοντας ανοιχτά τα GPS μας και συζητώντας για το ταξίδι. Το μεσημεράκι ρίξαμε έναν υπνάκο στην 4κλινη καμπίνα μας από τον οποίο ύπνο εγώ ξύπνησα χάλια! Παρόλο που η ψυχολογία μου ήταν πεσμένη από το ότι δεν ένιωθα πως η μηχανή με υπακούει στο 100% ήρθε να προστεθεί ο πονοκέφαλος, η ζαλάδα και το ανακάτεμα στο στομάχι. Από την πρώτη κιόλας μέρα ένιωθα χάλια! Το ηθικό μου είχε πέσει κατακόρυφα. Καθόμουν μόνος στην καφετέρια και σκεφτόμουν αλλόκοτα πράγματα. Σκεφτόμουν το πόσοι γνωστοί και άγνωστοι μπορεί να με ζηλεύουν αυτή τη στιγμή που ξεκινάω να πραγματοποιήσω το μεγαλύτερό μου όνειρο. Ένα όνειρο που πήρε να «μπαγιατεύει» αφού χρειάστηκε να περάσουν 9- 10 χρόνια για να το πραγματοποιήσω… Δεν ήξερα αν είναι σωστό το να μεγαλώνεις με τα ίδια όνειρα που είχες από παιδί! Πόσο σωστό μπορεί να είναι το να μένουμε γαντζωμένοι στα ίδια όνειρα; Όσο σωστό είναι το να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε μια ταυτότητα που δεν μας ανήκει… Άραγε όμως ποιο θα είναι το κόστος του να προδώσεις τα όνειρά σου;;; Αυτού του είδους οι σκέψεις δεν σταματούσαν να γυρνάνε στο μυαλό μου κάνοντάς με να νιώθω πως τώρα πρέπει να τιμωρηθώ που άφησα να περάσουν τόσα πολλά χρόνια για να κάνω πραγματικότητα αυτό το όνειρο! Πήρα ένα panadol γιατί η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο και ανέβηκα στο κατάστρωμα να πάρω αέρα.
Μετά από λίγο ήρθε ο Θάνος και ο Γιώργος (ο «Γερμανός» με το Hornet) και καθίσαμε παρέα συζητώντας για πιθανές διαδρομές. Είχαμε αποφασίσει πως θα ταξιδέψουμε παρέα οι τρεις μας μιας και ο προορισμός ήταν σχεδόν κοινός για την πρώτη μας μέρα. Ο Γιώργος μας πρότεινε να φύγουμε από Βενετία για Innsbruck (Αυστρία) μέσω του Ε45 και από εκεί να ακολουθήσουμε έναν δρόμο (Ε532) μέσα από τις Άλπεις ο οποίος είναι πανέμορφος και μας βγάζει στον Ε53 ο οποίος θα μας οδηγούσε στην Χιδελβέργη. Συμφωνήσαμε χωρίς πολύ σκέψη και αφού φάγαμε βραδινό πέσαμε για ύπνο. Εγώ είχα αρχίσει να νιώθω καλύτερα σωματικά αλλά ψυχικά ακόμη ένιωθα πως βρίσκομαι στην κόλαση!
ΜΕΡΑ 2η. 22 Ιουνίου
Βενετία – Χοκενχάιμ (804χλμ)
Η σημερινή μέρα θα ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσαμε παρέα με τον Θάνο. Ήμουν σίγουρος πως θα είχε ενδιαφέρον και «χαβαλέ» αλλά το ότι για πρώτη μας μέρα μαζί θα έπρεπε να οδηγήσουμε 800km εμένα προσωπικά με απασχολούσε. Λόγω της καθυστέρησης που είχαμε στην Ηγουμενίτσα το πρόγραμμά μας έπρεπε να πάει πίσω περίπου 3 ώρες… Το να κάνουμε λιγότερα από 800km δεν ήταν στις επιλογές μας γιατί εκεί μας περίμενε μια φίλη μου να μας φιλοξενήσει στο σπίτι της. Είχα ξυπνήσει από νωρίς αλλά καθόμουν ξαπλωμένος στην καμπίνα και σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω όταν ήρθε μια βρωντερή κλανιά να με κάνει να τα ξεχάσω όλα! και να λυθώ στα γέλια, τόσο φωναχτά όσο και η κλανιά! Όπως είπαμε είχαμε 4κλινη καμπίνα και μαζί μας κοιμόταν ένας παππούς, καλλιτέχνης και συνταξιούχος καθηγητής στη σχολή καλών τεχνών της Θεσ/νίκης (ο οποίος ρευόταν διαρκώς…) και ένας οδηγός λεωφορείου με «δυνατό» παχύ έντερο.
Το θετικό ήταν πως είχα ξυπνήσει με καλύτερη διάθεση από αυτήν την προηγούμενης μέρας και μόλις βγήκα στο κατάστρωμα και είδα πως μπαίνουμε στην Βενετία άρχισα να ξεχνάω τις άσχημες σκέψεις της προηγούμενης μέρας.
Το θετικό ήταν πως είχα ξυπνήσει με καλύτερη διάθεση από αυτήν την προηγούμενης μέρας και μόλις βγήκα στο κατάστρωμα και είδα πως μπαίνουμε στην Βενετία άρχισα να ξεχνάω τις άσχημες σκέψεις της προηγούμενης μέρας.
Το πλοίο έδεσε. Στο γκαράζ του πλοίου εγώ έκανα μια ανακατανομή στις βαλίτσες μου και ξεφορτώθηκα το σακίδιο που είχα στην πλάτη. Κάπου εκεί όμως μου έπεσαν τα κλειδιά από τις βαλίτσες. Το κατάλαβα μερικά μέτρα έξω από το πλοίο και με έκοψε κρύος ιδρώτας! Φυσικά είχα και 2ο σετ κλειδιά αλλά δεν ήθελα ούτε κατά διάνοια από την 1η κιόλας μέρα στο εξωτερικό να ξεκινάμε έτσι! Έτρεξα πίσω στο γκαράζ και ευτυχώς τα βρήκα. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα και ξεκινήσαμε... για λίγα χιλιόμετρα όμως γιατί ο Θάνος από την προηγούμενη μέρα δεν είχε καταφέρει να βρει ανοιχτό βενζινάδικο στην Πάτρα και ήταν στο όριο να μείνει από βενζίνη. Λίγα χιλιόμετρα μετά το λιμάνι… σε μια ανηφόρα άρχισε να «βήχει» το Adventure του αλλά ευτυχώς ακολούθησε μια κατηφόρα που μας έφτασε σε ένα βενζινάδικο. Γεμίσαμε τα ρεζερβουάρ μας και οι 3 (ακολουθούσε και ο Γιώργος με το Hornet) και βγήκαμε στην Autostrada για να γράψουμε επιτέλους χιλιόμετρα. Η ώρα είχε πάει 12:30. Αυτό μας άγχωνε λίγο. Από τα πρώτα χιλιόμετρα είχα καταλάβει πως η ανακατανομή που είχα κάνει στα πράγματα και το ότι είχα ξεφορτωθεί το σακίδιο από την πλάτη μου είχε μεταμορφώσει την συμπεριφορά της μηχανής μου (ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ!)… Το ηθικό μου ανέβηκε αμέσως.
Η Autostrada σε γενικές γραμμές είναι βαρετή και ακριβή! όμως όσο πιο βόρεια ανεβαίνεις τόσο πιο όμορφη γίνεται. Στα διόδια αν θυμάμαι καλά πληρώσαμε περίπου 15 ευρώ… Στην Αυστρία με άλλα 10 ευρώ (αν θυμάμαι καλά) αγοράσαμε βινιέτα μιας εβδομάδος από το πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε. Εκεί είδαμε πως ο ουρανός φόρτωνε σύννεφα και αφού βάλαμε τα αδιάβροχά μας συνεχίσαμε μέχρι το Innsbruck σε έναν δρόμο που έμοιαζε με την Autostrada και κάπου εκεί βγήκαμε για να βρούμε τον Ε532 που θα μας περνούσε από ένα μικρό κομμάτι των Άλπεων. Η βροχή που φάγαμε μέχρι εκείνο το σημείο ήταν ελάχιστη… και σε τέτοιους δρόμους δεν σε ενδιαφέρει καν η καλοκαιρινή ψιχάλα γιατί απλά δεν γλιστράς! Ο δρόμος ήταν φανταστικός. Τέλειο οδόστρωμα με ωραίες κλίσεις και στροφές. Εκεί τα χιλιόμετρα έβγαιναν πολύ εύκολα. Το τοπίο ήταν πανέμορφο και γι` αυτό οδηγούσαμε σε έναν σχετικά χαλαρό ρυθμό για να μπορούμε να το απολαύσουμε.
Εδώ είμαστε σε μια στάση σε κάποιο τουριστικό θέρετρο που βρήκαμε πάνω στον δρόμο.
Προσέξτε τι «κουβαλάει» ο άλλος πάνω στη ζελατίνα του!
Λίγα χιλιόμετρα μετά την Αυστρία μπήκαμε στον Ε43. Εκεί ξεκίνησαν πάλι οι ατελείωτες ευθείες με ταχύτητες κοντά στα 140. Αφού αποχαιρετιστήκαμε με τον Γιώργο σε κάποιο βενζινάδικο συνεχίσαμε με τον Θάνο για τα τελευταία 200km (περίπου) της σημερινής μέρας. Κοντά στις 9 ήμασταν έξω από το σπίτι της Chris. Είχαμε οδηγήσει σχεδόν 9 γεμάτες ώρες… νιώθαμε αρκετά κουρασμένοι σε αντίθεση με τις μηχανές μας! Μετά από μια τέτοια μέρα δεν το περίμενα αυτό. Το Adventure μου, μου έδινε την εντύπωση πως θα μπορούσε να συνεχίσει για άλλα τόσα! Η Chris μας είχε ετοιμάσει για βραδινό ένα φαγητό που ανήκει στην τοπική κουζίνα. Αφού κάναμε ένα γρήγορο μπάνιο και πήραμε το γεύμα φύγαμε για την Χιδελβέργη. Μια σχετικά μεγάλη και πολύ όμορφη πόλη δίπλα στο Χοκενχάιμ. Οι μηχανές μείνανε παρκαρισμένες έξω από το σπίτι της Chris χωρίς κανέναν φόβο μιας έμενε κολλητά στο αστυνομικό τμήμα της πόλης. Μετά από τόση οδήγηση ήταν απόλαυση να μας πηγαίνουν tour στην νυχτερινή Χιδελβέργη με αυτοκίνητο.
Τριγυρίσαμε για λίγη ώρα στις παραδοσιακές γειτονιές της πόλης και στο τέλος καθίσαμε σε ένα κοκτέιλ bar. Εκεί βρεθήκαμε και με 2 παιδιά από Ελλάδα, τον Δημήτρης και τη Λίζα, φίλοι της Chris, οι οποίοι δουλεύανε και κάνανε και το μεταπτυχιακό τους εκεί. Με την κούρασή μας δεν την παλέψαμε και πάρα πολύ… έτσι γυρίσαμε κατά τις 00:30 στο σπίτι και στις 01:30 είχαμε ήδη πέσει για ύπνο.
