Τουρκία 2019

Το ταξίδι από "δίτροχης" πλευράς δεν είχε να επιδείξει κάτι σημαντικό. Από πλευράς όμως εμπειριών, εικόνων (όχι φωτογραφιών) και τροφής για σκέψη ίσως ήταν από τα πλουσιότερα που έχω κάνει. Δυστυχώς δεν είμαι πολύ των φωτογραφιών, με πρόδωσε και η action cam οπότε αναγκαστικά θα δανειστώ μερικές από το google. 


Την ιδέα την είχαμε μελετήσει με την Αφροδίτη πριν λίγους μήνες αλλά την αφήσαμε κατά μέρους μιας και βρεθήκαν κάποια εμπόδια. Μέχρι που 3-4 μέρες πριν την αναχώρηση είπαμε να κάνουμε μια υπέρβαση απέναντι στις υποχρεώσεις μας και να "αποδράσουμε". Άλλωστε οι υποχρεώσεις δε σταματάνε ποτέ! Να`ναι καλά κι ο φιλαράκος και συντοπίτης μου, ο Χρήστος με το 1190 που μου δάνεισε τις πλαϊνές του βαλίτσες και μπορέσαμε να το κάνουμε αυτό το ταξίδι.

Οδηγικά το μόνο ενδιαφέρον που είχε για μένα ήταν το ότι έκανα το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι με την καινούργια μου μηχανή... 2000χλμ σε 6 μέρες;... εντάξει όχι και τόσο μεγάλο. Σαν διαδρομή νιώθω πως κινήθηκα πάνω σε μια απόλυτη ευθεία. Κι έτσι κι έγινε εάν εξαιρέσουμε μονάχα μια παράκαμψη λόγω έργων που μας έστελνε μέσω ενός βουνού λίγα χιλιόμετρα πριν το Αϊβαλί.

Μέρα 1η. 22/3/2019
Νάουσα - Αιβαλί (741χλμ)

Ξεκινήσαμε κατά τις 8:30 προκειμένου να καλύψουμε μια απόσταση 750χλμ μέχρι το Αιβαλί. Αυτή θα ήταν και η δυσκολότερη μέρα του ταξιδιού γιατί στις υπόλοιπες είχαμε μοιράσει τα χιλιόμετρα. Στη διαδρομή κάναμε ένα διάλειμμα μέσα στην Αλεξανδρούπολη για να φάμε κάτι και για να δούμε λίγο τον φίλο Αντώνη από το "βόρειο LC8 brotherhood"! :) Ναι... είμαστε τέτοιοι εμείς οι Κατεμάδες!

Φαγητό, βενζίνη και βουρ για τα σύνορα.

Περάσαμε εύκολα σχετικά χωρίς να χάσουμε πολύ χρόνο αν και η ουρά ήταν μεγάλη...
Οφείλω να ομολογήσω πως στη χώρα μπήκα με μια "αμυντική διάθεση" και τελείως ψαρωμένος. Λίγο οι προκαταλήψεις, λίγο τα διάφορα που ακούς πριν από κάθε ταξίδι είχαν δημιουργήσει μέσα στο μυαλό μου μια εικόνα τελείως διαφορετική από αυτή που αντίκριζαν τα μάτια μου. Μου πήρε περίπου 100χλμ για να ξεμουδιάσει το μυαλό και να αφεθώ, για να με κυριεύσει το συναίσθημα της πίκρας!

Σηκώνει πολύ κουβέντα το θέμα και δεν είναι ο χώρος εδώ για να γίνει όλη αυτή η συζήτηση. Επίσης πήρα μια πάρα πολύ μικρή εμπειρία από την Τουρκία και γι`αυτό δεν ξέρω κατά πόσο η αίσθηση θα ήταν η ίδια και στα ενδότερα της χώρας. Εκεί στα παράλια της Μικράς Ασίας όμως μέσα μου κυριάρχησε η πίκρα, ειδικά την πρώτη μέρα.
Πίκρα, γιατί περίμενα πως με το που θα περάσουμε τα σύνορα θα περάσουμε αυτομάτως και μερικές δεκαετίες πίσω, με ότι αυτό συνεπάγεται σε δρόμους, οδηγική συμπεριφορά, υποδομές κτλ. Τελικά υπήρξε μια διαφορά δεκαετιών... όντως. Απλά ήταν διαφορετικό το πρόσημο. Η αλήθεια είναι πως εμείς μάλλον δε θα αντικρίσουμε ποτέ μας τέτοια ανάπτυξη στην Ελλαδίτσα μας. Δεν βρήκα το κουράγιο να βγάλω όσες φωτογραφίες θα ήθελα, ούτε και τον χρόνο είχαμε βέβαια.

Η διαδρομή από τα σύνορα μέχρι το Αιβαλί (με μια παράκαμψη περίπου 30χλμ λόγω έργων) ήταν σε έναν δρόμο τύπου Εγνατίας οδού. Στα στενά του Ελλήσποντου πήραμε το ferry από το λιμάνι του Eceabat για το Τσανάκαλε. Για 2 άτομα + τη μηχανή πληρώσαμε περίπου 2-3€ αν θυμάμαι καλά.

(και μια φωτό από τα Δαρδανέλια)

Το βράδυ φτάσαμε κατά τις 21:00+ στον ξενώνα που είχαμε κλείσει. Ένα αρνητικό που συναντήσαμε στο ταξίδι μας ήταν πως συνειδητοποιήσαμε το ότι οι Τούρκοι που ζουν έξω από τις τουριστικές περιοχές δεν μιλάνε καθόλου Αγγλικά. Για καλή μας τύχη βρήκαμε στη reception τον Volkan ο οποίος μας βοήθησε στη μετάφραση και βγάλαμε άκρη. Ο Volkan ήταν ένας τύπος έξω καρδιά, είχε έρθει για ΣΚ από την Κων/πολη με την οικογένειά του και καθίσαμε όλοι παρέα γύρω από το τζάκι για να περάσουμε τη βραδιά μας. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως μας προσέφερε μέχρι και το αυτοκίνητό του αν θέλαμε να βγούμε μια βόλτα στην πόλη προκειμένου να βρούμε κάτι να φάμε. Ευτυχώς όμως δούλεψε το "delivery". Παρέα λοιπόν με τον Volkan και με το "Αφεντικό"

 (έτσι τον αποκαλούσε) μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων μέχρι που τελείωσαν οι μπύρες μας και την πέσαμε στο δωμάτιο.