Μέρα 3η - 24/3/2019
Πέργαμος - Σμύρνη (107χλμ)
Το πρωί ξεκινήσαμε με μια σύντομη περιήγηση στην Κόκκινη Βασιλική. Είναι ένας ναός που χτίστηκε από τον Αδριανό (117-138 μ.Χ.) ως ναός αφιερωμένος στους θεούς Σεράπης και Ίσιδα. Αργότερα, στη βυζαντινή εποχή, μετατράπηκε σε εκκλησία και αφιερώθηκε στον Απόστολο Ιωάννη, ο οποίος προηγουμένως ονομάστηκε αυτός ο μεγαλόπρεπος παγανιστικός ναός, ο θρόνος του διαβόλου.
Η συγκεκριμένη εκκλησία είναι μία από τις 7 που αναφέρονται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Μετά την Κόκκινη Βασιλική είχα την ατυχία να πέσουμε σε ένα παραδοσιακό κατάστημα με κιλίμια.. Τι κι αν δεν είχαμε χώρο στις βαλίτσες... την αγορά μας την κάναμε.
Με τα κιλίμια λοιπόν δεμένα πάνω στις βαλίτσες (......) φύγαμε για ένα διήμερο στη Σμύρνη.
Ο δρόμος μέχρι εκεί ίδιος, όπως και τις προηγούμενες μέρες. Στη διαδρομή η σκέψη μου ήταν στο ότι θα αντικρίσουμε μια πόλη στην οποία γράφτηκε μια σελίδα της ιστορίας μας βαμμένη με αίμα... Για κάποιον "ανεξήγητο" λόγο περίμενα πως θα βρούμε μια πόλη που θα δω ερείπια ελληνικών σπιτιών και γενικότερα στοιχεία που θα μου ξυπνήσουν αυτά τα συναισθήματα που θεωρητικά θα ξυπνούσαν σε κάθε Έλληνα όταν θα πατούσε το πόδι του στη Σμύρνη.
Κάθε άλλο!!
Η είσοδος της πόλης ήταν μποτιλιαρισμένη προς πάσα κατεύθυνση. Μεγάλη δρόμοι, ανισόπεδοι κόμβοι και στο βάθος ορθώνονταν μερικοί ουρανοξύστες. Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν στο κέντρο της πόλης, στην περιοχή Alsancak η οποία παρεμπιπτόντως ήταν και η ελληνική συνοικία πριν τη Μικρασιατική καταστροφή. Κοιτώντας από το παράθυρο του ξενοδοχείου δεν είχε κάποια ιδιαίτερη διαφορά το κέντρο της Σμύρνης με το κέντρο της Μελβούρνης...
Αρχικά αποφασισαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα στο παζάρι της Σμύρνης για να πάρουμε μια γεύση από τον τρόπο ζωής και τους ρυθμούς της πόλης που παραμένει πιο κοντά στις παραδόσεις σε σχέση με το κέντρο της πόλης.
Το παζάρι ήταν όντως παζάρι. Είχε όμως περισσότερο τον αέρα του "Κινέζικου" παρά της Τουρκίας. Τσιμπήσαμε κάτι στο "πόδι" και φύγαμε για Alsancak έχοντας την εντύπωση πως ίσως και να κάναμε λάθος στο αν όντως ήρθαμε στο σωστό παζάρι της Σμύρνης.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην "κάποτε ελληνική συνοικία" προς αναζήτηση "όμορφων φωτογραφιών". Δυστυχώς δεν έφερε καρπούς όμως παρά μόνο θλίψη. Η θλίψη δεν είχε να κάνει με την ιστορία που γράφτηκε εκεί, αλλά με το ότι "αυτοί προχώρησαν, εμείς όχι". Έτσι ένιωσα... είτε είναι αλήθεια είτε όχι. Τα σπίτια εκεί ήταν ξεκάθαρο πως κάποτε ήταν ελληνικά λόγω της αρχιτεκτονικής τους. Τα περισσότερα είχαν ανακατασκευαστεί και είτε κατοικούνταν από Τούρκους είτε είχαν γίνει μαγαζιά εναλλακτικού στυλ. Η περιοχή ήταν γεμάτη νεολαία αλλά δεν μπορώ να πω πως ο κόσμος είχε το εναλλακτικό στυλ που θα συναντούσες για παράδειγμα στα αντίστοιχα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης.
Μετά από αρκετό περπάτημα και λίγο πριν βγούμε στο λιμάνι όπου ήταν όλο το νυφοπάζαρο της Σμύρνης βρήκα ένα σπίτι που ήθελα να πιστέψω πως υπήρχε έτσι από την τότε καταστροφή, και δίπλα του μια χριστιανική εκκλησία η οποία ήταν περιφραγμένη με έναν τοίχο 4-5 μέτρων... Έμοιαζε περισσότερο με φυλακή παρά με εκκλησία να πω την αλήθεια.
(χάρη στον ψηλό τοίχο και το συρματόπλεγμα μονάχα από μακριά και με ζουμ ήταν δυνατή η φωτογράφιση).
Την μέρα μας την κλείσαμε με ένα καφεδάκι στο λιμάνι και μια βόλτα στο ηλιοβασίλεμα της Σμύρνης...
Πέργαμος - Σμύρνη (107χλμ)
Το πρωί ξεκινήσαμε με μια σύντομη περιήγηση στην Κόκκινη Βασιλική. Είναι ένας ναός που χτίστηκε από τον Αδριανό (117-138 μ.Χ.) ως ναός αφιερωμένος στους θεούς Σεράπης και Ίσιδα. Αργότερα, στη βυζαντινή εποχή, μετατράπηκε σε εκκλησία και αφιερώθηκε στον Απόστολο Ιωάννη, ο οποίος προηγουμένως ονομάστηκε αυτός ο μεγαλόπρεπος παγανιστικός ναός, ο θρόνος του διαβόλου.
Η συγκεκριμένη εκκλησία είναι μία από τις 7 που αναφέρονται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Μετά την Κόκκινη Βασιλική είχα την ατυχία να πέσουμε σε ένα παραδοσιακό κατάστημα με κιλίμια.. Τι κι αν δεν είχαμε χώρο στις βαλίτσες... την αγορά μας την κάναμε.
Ο δρόμος μέχρι εκεί ίδιος, όπως και τις προηγούμενες μέρες. Στη διαδρομή η σκέψη μου ήταν στο ότι θα αντικρίσουμε μια πόλη στην οποία γράφτηκε μια σελίδα της ιστορίας μας βαμμένη με αίμα... Για κάποιον "ανεξήγητο" λόγο περίμενα πως θα βρούμε μια πόλη που θα δω ερείπια ελληνικών σπιτιών και γενικότερα στοιχεία που θα μου ξυπνήσουν αυτά τα συναισθήματα που θεωρητικά θα ξυπνούσαν σε κάθε Έλληνα όταν θα πατούσε το πόδι του στη Σμύρνη.
Κάθε άλλο!!
Η είσοδος της πόλης ήταν μποτιλιαρισμένη προς πάσα κατεύθυνση. Μεγάλη δρόμοι, ανισόπεδοι κόμβοι και στο βάθος ορθώνονταν μερικοί ουρανοξύστες. Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν στο κέντρο της πόλης, στην περιοχή Alsancak η οποία παρεμπιπτόντως ήταν και η ελληνική συνοικία πριν τη Μικρασιατική καταστροφή. Κοιτώντας από το παράθυρο του ξενοδοχείου δεν είχε κάποια ιδιαίτερη διαφορά το κέντρο της Σμύρνης με το κέντρο της Μελβούρνης...
Αρχικά αποφασισαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα στο παζάρι της Σμύρνης για να πάρουμε μια γεύση από τον τρόπο ζωής και τους ρυθμούς της πόλης που παραμένει πιο κοντά στις παραδόσεις σε σχέση με το κέντρο της πόλης.
Η κυρία της φωτογραφίας πουλούσε καθαρισμένα καρύδια. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να σπάει το κέλυφος... μέσα στο στόμα της!!!
Το παζάρι ήταν όντως παζάρι. Είχε όμως περισσότερο τον αέρα του "Κινέζικου" παρά της Τουρκίας. Τσιμπήσαμε κάτι στο "πόδι" και φύγαμε για Alsancak έχοντας την εντύπωση πως ίσως και να κάναμε λάθος στο αν όντως ήρθαμε στο σωστό παζάρι της Σμύρνης.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην "κάποτε ελληνική συνοικία" προς αναζήτηση "όμορφων φωτογραφιών". Δυστυχώς δεν έφερε καρπούς όμως παρά μόνο θλίψη. Η θλίψη δεν είχε να κάνει με την ιστορία που γράφτηκε εκεί, αλλά με το ότι "αυτοί προχώρησαν, εμείς όχι". Έτσι ένιωσα... είτε είναι αλήθεια είτε όχι. Τα σπίτια εκεί ήταν ξεκάθαρο πως κάποτε ήταν ελληνικά λόγω της αρχιτεκτονικής τους. Τα περισσότερα είχαν ανακατασκευαστεί και είτε κατοικούνταν από Τούρκους είτε είχαν γίνει μαγαζιά εναλλακτικού στυλ. Η περιοχή ήταν γεμάτη νεολαία αλλά δεν μπορώ να πω πως ο κόσμος είχε το εναλλακτικό στυλ που θα συναντούσες για παράδειγμα στα αντίστοιχα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης.
Μετά από αρκετό περπάτημα και λίγο πριν βγούμε στο λιμάνι όπου ήταν όλο το νυφοπάζαρο της Σμύρνης βρήκα ένα σπίτι που ήθελα να πιστέψω πως υπήρχε έτσι από την τότε καταστροφή, και δίπλα του μια χριστιανική εκκλησία η οποία ήταν περιφραγμένη με έναν τοίχο 4-5 μέτρων... Έμοιαζε περισσότερο με φυλακή παρά με εκκλησία να πω την αλήθεια.
Την μέρα μας την κλείσαμε με ένα καφεδάκι στο λιμάνι και μια βόλτα στο ηλιοβασίλεμα της Σμύρνης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου