Day 3

Ημέρα 3η. 28/9/2016

Fagaras- Transfagarasan (Romania) - Nis (Serbia)
550km

Για κάποιον περίεργο λόγο στο googlemaps δε βγαίνει με τίποτα αυτή η διαδρομή με πέρασμα μέσω του Transfagarasan. Ουσιαστικά παρακάμπτει τον δρόμο 7C στον οποίο οδηγήσαμε.

Η 3η μέρα του ταξιδιού μας ξεκίνησε πιο χαλαρά με μια βόλτα στην πόλη του Fagaras η οποία στο κέντρο της έχει ένα κάστρο. Σύμφωνα με κάποια διαφημιστικά που πέσανε στα χέρια μου δεν έχει κατακτηθεί ποτέ μέχρι τώρα.

Δεν παρουσίαζε κάτι το ιδιαίτερο σαν πόλη ούτε το βράδυ, ούτε και τη μέρα κι έτσι κατά τις 10:30 ήμασταν πάνω στις μηχανές μας με αρχικό προορισμό το ξακουστό Transfagarasan και στη συνέχεια κατεύθυνση, μέσω της Κραϊόβα στο Νις της Σερβίας.

Το πέρασμα από το Transfagarasan ήταν μια μοναδική εμπειρία που είμαι σίγουρος πως θα μου μείνει αποτυπωμένη για μια ζωή. Τέλεια άσφαλτος, φανταστικά τοπία και ατελείωτος "χορός" σε στροφιλίκια για περισσότερο από 70 χιλιόμετρα...

Οι γραμμές που φαίνονται στον δρόμο είναι αλάτι. Οι θερμοκρασίες ήταν σχετικά χαμηλές και στα ανήλια σημεία υπήρχε η πιθανότητα πάγου.

Με τις στάσεις για καφέ και για φωτογραφίες φτάσαμε στην Κραϊόβα στις 18:30.

Σε μια στάση για βενζίνη συσκεφθήκαμε για το αν πρέπει να συνεχίσουμε για τον τελικό μας προορισμό στο Νις γιατί σε 1-2 ώρες θα έπιανε σκοτάδι και σε συνδυασμό με την κούραση ίσως δεν ήταν και ότι καλύτερο, συν το ότι είχα ένα κακό προαίσθημα πως θα μας τύχει κάποια αναποδιά!

Αποφασίσαμε τελικά να ξεκινήσουμε και αμέσως επιβεβαιώθηκε το προαίσθημά μου. Στο πρώτο φανάρι που συναντήσαμε λόγω κακής διαχείρησης νεύρων από μεριάς μου και λειψής προσοχής από τον Αλέξανδρο τον προσπέρασα ξυστά με αποτέλεσμα να βρουν οι πλαϊνές μου βαλίτσες στα σαμάρια του. Ευτυχώς η μοναδική απώλεια ήταν ότι του ξήλωσα το σκρατς. Τα δέσαμε λοιπόν με υμάντες που έτυχε να έχω μαζί μου και συνεχίσαμε. Στα πρώτα 50 χιλιόμετρα η ψυχολογία μου ήταν πολύ χαλασμένη εξαιτίας της στραβής που μας έτυχε. Ευτυχώς οι ιμάντες βγάλανε τα λεφτά τους, σκεφτόμουν!

Σε κάποιο σημείο, καθώς έδυε ο ήλιος βρεθήκαμε να διασχίζουμε κάποια φτωχικά χωριά της Ρουμανίας. Οι κάτοικοί τους ως επί τω πλείστον ήταν τσιγγάνοι οι οποίοι ζούσαν σε συνθήκες που εμείς τις αφήσαμε πριν 40-50 χρόνια. Ο δρόμος που διέσχιζε τα χωριά αλλά και τα χωράφια ήταν μια ατελείωτη ευθεία με ολόφρεσκια άσφαλτο. Στον ορίζοντα έβλεπα μονάχα το "πάνω-κάτω" που έκανε ο δρόμος από τα λοφάκια που είχε η περιοχή, τον κατακόκκινο ήλιο να δύει και τις 2 φιγούρες-σκιές των κολλητών μου. Μετά από τόσα χρόνια με όνειρα και με σχέδια είχαμε καταφέρει να κάνουμε το πρώτο μας ταξίδι όλοι μαζί, αφήνοντας τα πάντα πίσω. Ήταν μια στιγμή ψυχοθεραπείας αυτή και διήρκησε όσο διαρκεί η δύση του ηλίου αλλά είναι από αυτές που σου μένουν για πάντα.

photo από google-maps


photo από google-maps


photo από google-maps

Μετά τα σύνορα μας περίμενε ένας δρόμος με αρκετό στροφιλίκι αλλά χωρίς καθόλου φώτα. Μας ζόρισε λιγάκι αλλά κατά τις 22:00 (ώρα Σερβίας, 23:00 σύμφωνα με την ώρα που είχαμε εμείς από το πρωί) φτάσαμε στο πολύ καλό εστιατόριο Una Volta του Νις. Είχα ξαναβρεθεί εκεί πέρσι οπότε ήξερα πως δεν χρειάζεται να ψάξουμε για κάτι άλλο. Καλό φαγητό και 1-2 μπύρες ήταν το ιδανικό κλείσιμο για μια μέρα με τόσες πολλές και έντονες εικόνες.

Το θέμα του ύπνου αφήσαμε να το διαχειριστεί ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου (ο οποίος έμοιαζε λιγάκι μαφιόζος). Μας τακτοποίησε σε έναν πολύ ωραίο και φθηνό ξενώνα. 30 ευρώ και με κλειστό-φυλασσόμενο παρκινγκ!