ΜΕΡΑ 5η. 25 Ιουνίου
Fosseland - Preikestolen - Road 13 – Sand – Sauda
(380χλμ)
Για σήμερα είχα βάλει στο πρόγραμμα να κάνουμε 450 χλμ. Ήξερα πως θα είναι ζόρικα το να βγουν γιατί στην διαδρομή θα περνούσαμε και από το Preikestolen. Αυτό το θαύμα της φύσης δεν θα μπορούσαμε να το προσπεράσουμε για κανέναν λόγο! Σε αυτό το σημείο για όσους δεν το γνωρίζουν… θα παραθέσω μερικές πληροφορίες για το Preikestolen.
Το Preikestolen είναι ένας βράχος ο οποίος σου δίνει την αίσθηση πως κάποιος τον έκοψε με ένα ξυράφι… και μιας και είναι ύψους 604 μέτρων τότε φανταστείτε το δέος που σου προκαλεί. Ο βράχος σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων, περίπου πριν από 10.000 χρόνια, όταν οι άκρες του παγετώνα έφτασαν στο γκρεμό. Το νερό από τον παγετώνα πάγωσε στις ρωγμές του βουνού και τελικά διέκοψε μεγάλα, γωνιακά κομμάτια, τα οποία στη συνέχεια μεταφέρθηκαν μακριά με τον παγετώνα. Αυτή είναι η αιτία του γωνιακού σχήματος του οροπεδίου. Μαζί του στο οροπέδιο εξακολουθεί να υπάρχει μια βαθιά ρωγμή. Οι ρωγμές δείχνουν ότι το οροπέδιο κάποια στιγμή θα πέσει κάτω, αλλά όλες οι γεωλογικές έρευνες δείχνουν ότι το γεγονός αυτό δεν θα συμβεί στο εγγύς μέλλον και οι γεωλόγοι έχουν επιβεβαιώσει έτσι την ασφάλεια του οροπεδίου. (Wikipedia)
Το Preikestolen είναι ένας βράχος ο οποίος σου δίνει την αίσθηση πως κάποιος τον έκοψε με ένα ξυράφι… και μιας και είναι ύψους 604 μέτρων τότε φανταστείτε το δέος που σου προκαλεί. Ο βράχος σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων, περίπου πριν από 10.000 χρόνια, όταν οι άκρες του παγετώνα έφτασαν στο γκρεμό. Το νερό από τον παγετώνα πάγωσε στις ρωγμές του βουνού και τελικά διέκοψε μεγάλα, γωνιακά κομμάτια, τα οποία στη συνέχεια μεταφέρθηκαν μακριά με τον παγετώνα. Αυτή είναι η αιτία του γωνιακού σχήματος του οροπεδίου. Μαζί του στο οροπέδιο εξακολουθεί να υπάρχει μια βαθιά ρωγμή. Οι ρωγμές δείχνουν ότι το οροπέδιο κάποια στιγμή θα πέσει κάτω, αλλά όλες οι γεωλογικές έρευνες δείχνουν ότι το γεγονός αυτό δεν θα συμβεί στο εγγύς μέλλον και οι γεωλόγοι έχουν επιβεβαιώσει έτσι την ασφάλεια του οροπεδίου. (Wikipedia)
Το πρωί ξυπνήσαμε πεινασμένοι κατά τις 9:00. Για πρωινό είχε μείνει μισό παστέλι από χθες το βράδυ… Καταπληκτικά! Βγήκα έξω για μια μικρή βόλτα στο camping να πάρω αέρα και είδα πως κάποιοι γείτονες μας μηχανόβιοι είχανε ήδη φύγει. Ούτε καν τους είχαμε ακούσει να φεύγουν… πράγμα που σημαίνει πως ξεκίνησαν πολύ ώρα πριν εμείς ξυπνήσουμε. Μιας και οι περισσότεροι τουρίστες έχουν κοινούς προορισμούς θεώρησα πως κι αυτοί θα ξεκίνησαν για το Preikestolen και εφόσον αυτοί φύγανε τόσο νωρίς κάτι θα ξέρανε! Εκεί απέκλεισα το να καταφέρουμε να φτάσουμε στο Flam που ήταν ο αρχικός μας προορισμός.
Φορτώσαμε τις μηχανές μας και ξεκινήσαμε. Ο καιρός δεν μας βοηθούσε καθόλου. Βροχή και αρκετό κρύο σχεδόν σε όλη την διαδρομή μέχρι το Preikestolen. Ο δρόμος όμως ήταν πανέμορφος... και η βροχή λίγο μας ενδιέφερε. Οδηγούσαμε σε δρόμους που περνούσαν δίπλα από fjord και σε κάποιο κομμάτι του δρόμου τα βράχια από τις κατολισθήσεις ήταν τέτοιου μεγέθους που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί σε φωτογραφία το δέος που σου προκαλούν...
Όσο πλησιάζαμε τόσο χειρότερος γινόταν ο καιρός. Στην διαδρομή σε μια μικρή στάση είπα στον Θάνο πως είναι πολύ πιθανόν να χάνουμε τον χρόνο μας με το να επιχειρήσουμε να πάμε μέχρι εκεί… εφόσον ο καιρός δεν μας βοηθούσε.
στο ferry που μας μετέφερε από Lauvvika στο Oanes.
Στο βάθος τα σύννεφα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο απειλητικά!
Αποφασίσαμε τελικά να φτάσουμε μέχρι εκεί με τις μηχανές και στη συνέχεια να δούμε το αν θα κάνουμε το κομμάτι της πεζοπορίας. Για καλή μας τύχη πήραμε την σωστή απόφαση. Όταν φτάσαμε στο parking του Preikestolen η βροχή είχε σταματήσει αλλά το κρύο και η ομίχλη συνέχιζε. Εκεί η αποφασιστικότητα του Θάνου δεν άφησε κανένα περιθώριο.
Αποφασίσαμε τελικά να φτάσουμε μέχρι εκεί με τις μηχανές και στη συνέχεια να δούμε το αν θα κάνουμε το κομμάτι της πεζοπορίας. Για καλή μας τύχη πήραμε την σωστή απόφαση. Όταν φτάσαμε στο parking του Preikestolen η βροχή είχε σταματήσει αλλά το κρύο και η ομίχλη συνέχιζε. Εκεί η αποφασιστικότητα του Θάνου δεν άφησε κανένα περιθώριο.
Τον ξαναρώτησα:
-Τι λες; Πάμε;
-Φύγαμε!!!
Γρήγορα γρήγορα ξεντυθήκαμε αφήνοντας μπουφάν, κράνη, παντελόνια, μπότες κτλ ξεκλείδωτα πάνω στις μηχανές. Όλοι οι μηχανόβιοι αυτό κάνανε άλλωστε. Κάποιοι αφήνανε μέχρι και τα GPS πάνω στις μηχανές.
Η πεζοπορία για το Preikestolen δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά για όποιον το τολμήσει χωρίς τα σωστά παπούτσια και ρούχα ίσως αποβεί βασανιστική εμπειρία!
-Φύγαμε!!!
Γρήγορα γρήγορα ξεντυθήκαμε αφήνοντας μπουφάν, κράνη, παντελόνια, μπότες κτλ ξεκλείδωτα πάνω στις μηχανές. Όλοι οι μηχανόβιοι αυτό κάνανε άλλωστε. Κάποιοι αφήνανε μέχρι και τα GPS πάνω στις μηχανές.
Η πεζοπορία για το Preikestolen δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά για όποιον το τολμήσει χωρίς τα σωστά παπούτσια και ρούχα ίσως αποβεί βασανιστική εμπειρία!
εξάλλου το λένε και στις οδηγίες για τους επισκέπτες.
Για τους πιθανούς επισκέπτες θα δώσω κάποιες πληροφορίες. Η συνολική απόσταση είναι περίπου 4χλμ. Τα καιρικά φαινόμενα αλλάζουν πολύ γρήγορα και αυτό σημαίνει πως σε κάποια σημεία θα ζεσταθείτε και σε κάποια άλλα θα παγώνετε. Καλό είναι να έχετε κάτι ζεστό μαζί σας αλλά σε γενικές γραμμές να είσαστε ελαφριά ντυμένοι και οπωσδήποτε με παπούτσια που δεν γλιστράνε.
Εάν είναι ορειβατικού τύπου τότε ακόμη καλύτερα!
Η ανάβαση δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και πολύ δύσκολη.
στο ξεκίνημα έχει μια μεγάλη ανηφόρα και ο Θάνος έκανε ένα μικρό διάλειμμα για μερικές ανάσες.
Εάν εξαιρέσεις 2-3 σημεία κάποιων εκατοντάδων μέτρων η υπόλοιπη διαδρομή είναι αρκετά βατή.
Γι` αυτό άλλωστε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής συναντούσαμε από πιτσιρίκια με τους γονείς
τους μέχρι και παππούδες με το ένα πόδι στον τάφο. Στη μέση της διαδρομής περίπου βρήκα 2
ζευγάρια παππούδων που επιστρέφανε και τους ρώτησα αν έχουμε ακόμη πολύ δρόμο. Μου είπαν
πως θέλαμε λίγη ώρα ακόμη και πως είχε τόση ομίχλη που ούτως ή άλλως δεν θα βλέπαμε
τίποτα. Παραβλέψαμε τις «κακιές γλώσσες» και συνεχίσαμε. Λίγο πριν φτάσουμε εκεί
συναντήσαμε και κάποιους μικρούς καταρράκτες με πεντακάθαρα παγωμένα νερά! Ότι πρέπει για
να μας ξεδιψάσουν.
Φτάνοντας νιώσαμε απίστευτα τυχεροί γιατί η ομίχλη είχε εξαφανιστεί! Τα συναισθήματα όταν
πατάς στον βράχο δεν περιγράφονται με λόγια…
Γι` αυτό άλλωστε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής συναντούσαμε από πιτσιρίκια με τους γονείς
τους μέχρι και παππούδες με το ένα πόδι στον τάφο. Στη μέση της διαδρομής περίπου βρήκα 2
ζευγάρια παππούδων που επιστρέφανε και τους ρώτησα αν έχουμε ακόμη πολύ δρόμο. Μου είπαν
πως θέλαμε λίγη ώρα ακόμη και πως είχε τόση ομίχλη που ούτως ή άλλως δεν θα βλέπαμε
τίποτα. Παραβλέψαμε τις «κακιές γλώσσες» και συνεχίσαμε. Λίγο πριν φτάσουμε εκεί
συναντήσαμε και κάποιους μικρούς καταρράκτες με πεντακάθαρα παγωμένα νερά! Ότι πρέπει για
να μας ξεδιψάσουν.
Φτάνοντας νιώσαμε απίστευτα τυχεροί γιατί η ομίχλη είχε εξαφανιστεί! Τα συναισθήματα όταν
πατάς στον βράχο δεν περιγράφονται με λόγια…
...ειδικά όταν κάθεσαι στην άκρη του με τα πόδια στο κενό!
Η επιστροφή στο parking ήταν τυπική διαδικασία. Προσπαθήσαμε να την κάνουμε όσο
γρηγορότερα μπορούσαμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Όταν φτάσαμε στις μηχανές είχαμε
γίνει σαν γουρούνια από ιδρώτα και λάσπες στα παντελόνια μας…
Εκεί παραδίπλα σε ένα τραπέζι καθόντουσαν 2 ζευγάρια παππούδων από την Γερμανία. Τρώγανε
μπισκότα μέσα από έναν τεράστιο κουβά και πίνανε το ζεστό τους καφεδάκι παρατηρώντας το
πόσο ταλαίπωροι είμαστε. Είμαι 100% σίγουρος πως ο οποιοσδήποτε Έλληνας θα σηκωνόταν να
προσφέρει 2-3 μπισκότα σε αντίστοιχους τύπους σαν εμάς. Εδώ να σημειώσω πως ακόμη δεν
είχαμε φάει τίποτα πέρα από τα παστέλια… και η ώρα ήταν περασμένες 17:00. Αφού λοιπόν
αλλάξαμε ρούχα και ξαναβάλαμε τα της μηχανής καβαλήσαμε και φύγαμε… Μπήκαμε γρήγορα
στον δρόμο 13 με προορισμό το Flam αν και το είχα αποκλείσει ήδη από το πρωί πως θα
φτάναμε. Είχαμε πολλά χιλιόμετρα ακόμη και 2 ferry boat που θα έπρεπε να πάρουμε. Θεωρούσα
πως τα ferrys θα λειτουργούν μέχρι τις 19:00-20:00… οπότε θα αναγκαζόμασταν να μείνουμε
κάπου στον δρόμο. Ο καιρός είχε φτιάξει. Η θερμοκρασία είχε ανέβει στους 20 βαθμούς περίπου
και τα πάντα ήταν στεγνά και ηλιόλουστα.
Η επιστροφή στο parking ήταν τυπική διαδικασία. Προσπαθήσαμε να την κάνουμε όσο
γρηγορότερα μπορούσαμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Όταν φτάσαμε στις μηχανές είχαμε
γίνει σαν γουρούνια από ιδρώτα και λάσπες στα παντελόνια μας…
Εκεί παραδίπλα σε ένα τραπέζι καθόντουσαν 2 ζευγάρια παππούδων από την Γερμανία. Τρώγανε
μπισκότα μέσα από έναν τεράστιο κουβά και πίνανε το ζεστό τους καφεδάκι παρατηρώντας το
πόσο ταλαίπωροι είμαστε. Είμαι 100% σίγουρος πως ο οποιοσδήποτε Έλληνας θα σηκωνόταν να
προσφέρει 2-3 μπισκότα σε αντίστοιχους τύπους σαν εμάς. Εδώ να σημειώσω πως ακόμη δεν
είχαμε φάει τίποτα πέρα από τα παστέλια… και η ώρα ήταν περασμένες 17:00. Αφού λοιπόν
αλλάξαμε ρούχα και ξαναβάλαμε τα της μηχανής καβαλήσαμε και φύγαμε… Μπήκαμε γρήγορα
στον δρόμο 13 με προορισμό το Flam αν και το είχα αποκλείσει ήδη από το πρωί πως θα
φτάναμε. Είχαμε πολλά χιλιόμετρα ακόμη και 2 ferry boat που θα έπρεπε να πάρουμε. Θεωρούσα
πως τα ferrys θα λειτουργούν μέχρι τις 19:00-20:00… οπότε θα αναγκαζόμασταν να μείνουμε
κάπου στον δρόμο. Ο καιρός είχε φτιάξει. Η θερμοκρασία είχε ανέβει στους 20 βαθμούς περίπου
και τα πάντα ήταν στεγνά και ηλιόλουστα.
περιμένοντας το πρώτο από τα δύο ferrys που έπρεπε να πάρουμε. Ο ήλιος που φαινόταν να
ξεπροβάλει στο βάθος μας έδινε κουράγιο. Παρατηρήστε την μπλούζα του Θάνου που κρέμεται
από το topcase! Την είχε "απλώσει" εκεί για να στεγνώσει από τον ιδρώτα. Αν και πίστευα πως
στα πρώτα 100 μέτρα θα την ψάχνει... βγήκα λάθος... και μέσα σε μια ωρίτσα οδήγησης την είχε
στεγνή!
δίπλα σε κάποιο fjord... (υπό την στενή παρακολούθηση προβάτων!..)
Αν και δεν είχαμε πολλές ώρες στην διάθεσή μας μέχρι τις 21:00 που κλείνουν τα περισσότερα
camping είπαμε να οδηγήσουμε μέχρι όσο πάει. Σε κάποια φάση οδηγούσαμε τελείως μόνοι μας
στον δρόμο… μέχρι που είδαμε πινακίδες έργων. Συνεχίσαμε μπας και με τις μηχανές
καταφέρναμε να προσπεράσουμε τα όποια έργα γινόντουσαν για να μην χάσουμε χρόνο κάνοντας
κάποιον κύκλο. Άδικα όμως.
Τεράστιοι βράχοι είχανε πέσει και είχανε κλείσει τον δρόμο. Δεν χωρούσε να περάσει ούτε
ποδήλατο! Αναγκαστικά γυρίσαμε πίσω προς το Sand. Ένα λιμάνι απ` όπου θα παίρναμε ferry για
να παρακάμψουμε τον κλειστό δρόμο. Είχαμε ήδη χάσει περισσότερο από 100χλμ και περίπου 2
ώρες οδήγησης. Για καλή μας τύχη τελικά τα ferrys δεν σταματούσανε στις 20:00 όπως πίστευα.
Απλά μετά από κάποια ώρα το απόγευμα είχε πιο σπάνια δρομολόγια. Στις 21:00 ήμασταν κιόλας
στην απέναντι όχθη και συνεχίσαμε στον δρόμο 520 με κατεύθυνση το Roldal.
κάπου στον 520.
Πριν προλάβουμε όμως να φτάσουμε στο Roldal νιώσαμε πως οι δυνάμεις μας, μας εγκαταλείπουν. Το πρώτο χωριό που συναντήσαμε ήταν το Sauda. Eκεί ψάξαμε για κατάλυμα. Η ώρα ήταν ήδη 22:00. Αρχικά δοκιμάσαμε την τύχη μας σε ένα ξενοδοχείο το οποίο χρέωνε το δίκλινο 180 ευρώ. Το αποκλείσαμε και φύγαμε για να βρούμε κάποιο camping. Το μοναδικό που υπήρχε στην περιοχή είχε κλείσει. Παρόλα αυτά κάποιοι τελευταίοι πελάτες που ετοιμαζόντουσαν κι αυτοί να πάνε στις σκηνές τους μας ενημέρωσαν πως μπορούσαμε να στήσουμε τη σκηνή μας και να πληρώσουμε την επόμενη μέρα το πρωί. Έτσι και κάναμε.(Ακόμη και σήμερα που κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά… δεν θυμάμαι εάν εκείνη τη μέρα τελικά φάγαμε τίποτα πέρα από το παστέλι!)
ΜΕΡΑ 6η. 26 Ιουνίου
Sauda – Lotefoss – Briksdal - Geiranger – Trollstigen -
Andalsnes (593χλμ)
Η σημερινή μέρα δεν είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις… γιατί θα έπρεπε να «προσπεράσουμε» την χθεσινή αναποδιά για να καταφέρουμε να μείνουμε εντός προγράμματος. Όταν έχεις στην διάθεσή σου τόσες λίγες μέρες γι` αυτό το ταξίδι τότε είσαι υποχρεωμένος να κάνεις και κάποιες θυσίες. Για` μένα αυτή η μέρα ήταν η δυσκολότερη όλου του ταξιδιού από άποψη οδηγικών απαιτήσεων και δυνάμεων αλλά ταυτόχρονα και η μέρα που είχε τις περισσότερες όμορφες εικόνες. Αυτές που δεν σβήνουν ποτέ από το μυαλό σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Εάν μπορούσα να προβλέψω την έκβαση του ταξιδιού σίγουρα θα φρόντιζα αυτή την διαδρομή να την κάνουμε τουλάχιστον σε δύο μέρες… και όχι σε μια όπως κάναμε. Πραγματικά είναι τα ομορφότερα 600χλμ που έχω οδηγήσει στη ζωή μου! Ας πάρω τα πράγματα όμως από εκεί που είχαμε μείνει.
Το camping στο οποίο στήσαμε την σκηνή μας βρισκόταν ακριβώς δίπλα σε ένα fjord. Γι` αυτόν τον λόγο από νωρίς το πρωί αρχίσανε να κράζουν οι γλάροι… Έχω την εντύπωση πως από τις 5:00 και μετά δεν βγάλανε τον σκασμό. Έτσι μέχρι τις 9:00 που σηκωθήκαμε με τον Θάνο ο ύπνος μου ήταν βασανιστικός.
στο πρωινό μας ξύπνημα...
Χωρίς να έχουμε ξεκουραστεί όσο θα θέλαμε ξεκινήσαμε με επόμενο προορισμό όσο πιο κοντά μπορούσαμε στο Andalsnes. Θεωρούσα αδύνατο να καλύψουμε 600χλμ εκ των οποίων σχεδόν όλα ήταν εκτός κάποιας κεντρικής αρτηρίας. Μαζέψαμε γρήγορα - γρήγορα τα πράγματά μας και την σκηνή, φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε. Το πρώτο αξιοθέατο που βρήκαμε στον δρόμο μας ήταν ο καταρράκτης Lotefoss. Μέχρι να φτάσουμε όμως στο συγκεκριμένο αξιοθέατο διασχίσαμε κάποια οροπέδια τα οποία έδειχναν ένα πολύ σκληρό πρόσωπο της χώρας.
Χωρίς να έχουμε ξεκουραστεί όσο θα θέλαμε ξεκινήσαμε με επόμενο προορισμό όσο πιο κοντά μπορούσαμε στο Andalsnes. Θεωρούσα αδύνατο να καλύψουμε 600χλμ εκ των οποίων σχεδόν όλα ήταν εκτός κάποιας κεντρικής αρτηρίας. Μαζέψαμε γρήγορα - γρήγορα τα πράγματά μας και την σκηνή, φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε. Το πρώτο αξιοθέατο που βρήκαμε στον δρόμο μας ήταν ο καταρράκτης Lotefoss. Μέχρι να φτάσουμε όμως στο συγκεκριμένο αξιοθέατο διασχίσαμε κάποια οροπέδια τα οποία έδειχναν ένα πολύ σκληρό πρόσωπο της χώρας.
Στη συνέχεια, στο Lotefoss κάναμε μια ακόμη στάση για να αγοράσουμε αναμνηστικά, αυτοκόλλητα, φαγητό και φυσικά για να βγάλουμε φωτογραφίες.
προσέξτε το πέδιλο με την άσπρη κάλτσα...! που να του πέσουν τα νύχια!!
Μόλις μας είδε να παρκάρουμε ήρθε από δίπλα μας και κοίταξε τις πινακίδες μας για να δει από πού ερχόμαστε. Μόλις αντίκρισε το GR οι πρώτες του κουβέντες (στα αγγλικά) ήταν «Τελικά όντως κάποιοι Έλληνες είναι πλούσιοι» με ειρωνικό ύφος… Ένιωσα πως ήθελε να μου πει πως καλά κάνουν και μας σκίζουν οι Ευρωπαίοι με τις απαιτήσεις του, τα μνημόνια, κτλ. Αν και ίσως ήταν άσκοπο του εξήγησα πως αυτό το ταξίδι εγώ το ονειρεύομαι σχεδόν μια 10ετία… και πως κανένας από τους φίλους μου και τους γνωστούς μου δεν μπορεί να το κάνει! Δεν είπε κάτι για όλα αυτά ο ηλίθιος… απλά μετά μου είπε πως τα φώτα μου τον τυφλώσανε (από τον καθρέφτη) σε μια προσπέραση που τους κάναμε. Προφανώς λόγω βάρους χτυπούσε λίγο ψηλά το φως μου. Μετά από μια ώρα οδήγησης κάηκε η λάμπα μου. Τόσο γρουσούζης! Ευτυχώς δεν είπε κάτι για το μοτέρ μου!! Το θετικό ήταν πως πλέον δεν νύχτωνε καθόλου… οπότε δεν με ένοιαζε και πολύ η καμένη μου λάμπα.
Συνεχίσαμε μέχρι που πέσαμε σε 2 Βραζιλιάνους (οι οποίοι είχανε ξεκινήσει από την Πορτογαλία) με προορισμό το Nordkapp. Είχανε σταματήσει κι αυτοί να βγάλουν φωτογραφίες ένα κοπάδι πρόβατα...
προσέξτε τα στροφιλίκια! :)
Από εκεί συνεχίσαμε και στην διαδρομή μας περάσαμε από τον παγετώνα Briksdal. Δεν ανεβήκαμε να τον δούμε από κοντά. Το θέαμα όμως, ακόμη και από την απόσταση που σταματήσαμε εμείς για να τον δούμε ήταν από άλλον πλανήτη!
Από εκεί συνεχίσαμε και στην διαδρομή μας περάσαμε από τον παγετώνα Briksdal. Δεν ανεβήκαμε να τον δούμε από κοντά. Το θέαμα όμως, ακόμη και από την απόσταση που σταματήσαμε εμείς για να τον δούμε ήταν από άλλον πλανήτη!
Δεν θέλω να επαναλάβω λόγια που έχω ξαναπεί γι` αυτά τα τοπία. Οι φωτογραφίες είναι απλά ανίκανες να δείξουν τις εικόνες που έμειναν στο μυαλό μας. Τεράστιοι μαύροι γυαλιστεροί βράχοι… σε μέγεθος βουνού… και στην μέση να ξεπροβάλει ο παγετώνας Briksdal. Τέτοια στοιχεία της φύσης σε κάνουν να νιώθεις πως ο χρόνος είναι απλά μια ψευδαίσθηση… Παρακάτω... κάναμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό απ` όπου προμηθεύτηκα και μια λάμπα για να αντικαταστήσω την καμένη.
Εκεί συναντήσαμε και κάποιους Πολωνούς BMWάδηκες οι οποίοι κατευθυνόντουσαν στα νησιά Lofoten για ψάρεμα. Πόσο εύκολα τελικά είναι τα πράγματα αν δεν ζεις στην χειρότερη και πιο απομακρυσμένη γωνιά της Ευρώπης!! Αυτό δεν το λέω επειδή δεν αγαπάω την χώρα μου… κάθε άλλο! Απλά πολλές φορές σκέφτομαι πως σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης συνορεύουν με κράτη που έχουν πολλές ομορφιές … εμείς τριγυριζόμαστε είτε από νερό είτε από χώρες σχεδόν αφιλόξενες.
Στην συνέχεια περάσαμε από κάποια τοπία τα οποία σε άλλα κομμάτια ήταν κατάφυτα δάση ενώ σε άλλα άγρια οροπέδια με μικρές λίμνες ή ακόμη και μικρούς καταρράκτες που σχηματίζονταν από τα χιόνια που λιώνανε. Ο καιρός εναλλασσόταν διαρκώς… αλλά η θερμοκρασία δεν ανέβαινε πάνω από τους 15 βαθμούς.
Στην συνέχεια περάσαμε από κάποια τοπία τα οποία σε άλλα κομμάτια ήταν κατάφυτα δάση ενώ σε άλλα άγρια οροπέδια με μικρές λίμνες ή ακόμη και μικρούς καταρράκτες που σχηματίζονταν από τα χιόνια που λιώνανε. Ο καιρός εναλλασσόταν διαρκώς… αλλά η θερμοκρασία δεν ανέβαινε πάνω από τους 15 βαθμούς.
Ένα τέτοιο «οροπέδιο» ήταν και το Blaafjeld στο οποίο δυστυχώς δεν βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες. Ο δρόμος ήταν άψογος, αριστερά και δεξιά μας οι εικόνες μαγευτικές… και η ομίχλη που κατέβαινε από το βουνό σου έκοβε την ανάσα!
Για κάτι τέτοιες εμπειρίες εύχομαι σε όλους σας κάποια στιγμή να βρεθείτε σ` αυτήν την υπέροχη χώρα!
Αφού κατεβήκαμε κι από αυτό το fjeld σειρά στον δρόμο μας είχε το πασίγνωστο fjord Geiranger! Από αυτό το κομμάτι του δρόμου έχουμε τραβήξει κι εγώ και ο Θάνος μονάχα βίντεο. Κάποια στιγμή που θα βρω χρόνο και υπομονή θα καθίσω να τα επεξεργαστώ για να τα ανεβάσω.
photo από google
εμείς για ακόμη μια φορά συναντήσαμε "απειλητικό" καιρό ο οποίος κατά την γνώμη μου έδινε μια πιο άγρια ομορφιά στο τοπίο. Στη συνέχεια περάσαμε το Trollstigen. Ή αλλιώς τον δρόμο των troll. Για να μην επαναλαμβάνομαι… θα αφήσω απλά τις εικόνες να μιλήσουν…
και διεύλεση των troll στους δρόμους!
Η ώρα είχε πάει ήδη 22:30. Είχαμε καταφέρει να γράψουμε πάνω από 580χλμ σε κλειστούς δρόμους και με δύσκολες καιρικές συνθήκες. Κλείναμε 12 ώρες οδήγησης και πλέον ήμασταν 10- 20 χιλιόμετρα από το Andalsnes. Μας άξιζε το παράσημο του «σιδερόκωλου»!
Αφήνοντας πίσω μας το Trollstigen συνέβησαν και 2 παράδοξα πράγματα… αρχικά είδαμε μια αγελάδα καλπάζοντας με ορμή να κατεβαίνει από μια μικρή πλαγιά και να ορμάει στον δρόμο σα να μην υπάρχει αύριο. Ίσα που γλίτωσε από ένα φορτηγό που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα. Ένα – δύο χιλιόμετρα παρακάτω με παρόμοιο τρόπο ένα κοράκι ήρθε προς την μηχανή μου. Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να το αποφύγω. Ευτυχώς το βρήκα ξυστά και κατάφερε να συνεχίσει την αλλόκοτη πτήση του.
Σταματήσαμε στο πρώτο camping που βρήκαμε στον δρόμο μας.
Ήταν πανέμορφο, αλλά γεμάτο. Ψάχναμε να μείνουμε οπωσδήποτε σε σπιτάκι για να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε. Η ώρα περνούσε και οι πιθανότητες να βρούμε κάτι μειωνόντουσαν.
Σταματήσαμε και στο δεύτερο camping, 2-3 χιλιόμετρα παρακάτω. Επίσης γεμάτο. Τη στιγμή που μας έλεγε ο ιδιοκτήτης πως δεν μπορεί να μας εξυπηρετήσει έτυχε να περνάει σαν από μηχανής θεός ένας φίλος του με το αυτοκίνητό του έξω από το camping. Του έκανε νόημα να έρθει και μας είπε… αυτός θα σας βολέψει. Αφού συζήτησαν κάτι στα νορβηγικά μας είπε πως μπορούμε να μείνουμε στο σπίτι του για 600ΝΟΚ (όσα θα δίναμε και για μια δίκλινη καμπίνα) και πως είναι πανέμορφο. Ρωτήσαμε αν υπάρχει κάτι και για φαγητό και η μοναδική λύση που βρέθηκε για εκείνη την περασμένη ώρα ήταν 2 κατεψυγμένες πίτσες που θα ψήναμε μόνοι μας στην κουζίνα του φίλου του. Τις στριμώξαμε στο τιγκαρισμένο μου topcase και τον ακολουθήσαμε. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω έστριψε σε έναν χωματόδρομο που οδηγούσε μέσα στο δάσος. Ο χωματόδρομος αυτός μας έβγαλε σε ένα ξύλινο σπίτι. Ο τύπος μας παραχώρησε για μια βραδιά το εξοχικό του… όπως το είχε στημένο για να μένει ο ίδιος με την οικογένειά του. Μιλάμε για πολύ χλιδή!
Μας έδωσε τα κλειδιά και έφυγε. Το ότι μας άφησε έτσι απλά την περιουσία του στα χέρια μας με άφησε άφωνο. Το σπίτι είχε κάθε άνεση που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε. Ξεχωριστά δωμάτια… ζεστό νερό, καφέδες, τσάι… κτλ. Ξεφορτώσαμε στα γρήγορα τα πάντα από τις μηχανές και απλωθήκαμε σε όλο το σπίτι έτσι ώστε το πρωί να μπορέσουμε να τακτοποιήσουμε ξανά από την αρχή τα πράγματα μέσα στις βαλίτσες μας, να ξεχωρίσουμε τα άπλυτα από τα καθαρά… κτλ. Αμέσως μετά ρίξαμε τις πίτσες στον φούρνο, κάναμε τα μπάνια μας και απλώσαμε τα κορμιά μας στους καναπέδες για να χαλαρώσουμε. Η κούραση και η πίτσα όμως μας έκανε να γλαρώσουμε πολύ γρήγορα και έστειλε τον καθένα μας στο δωμάτιό του!
Σήμερα για πρώτη φορά ήρθαμε και σε επαφή με τα κουνούπια της Σκανδιναβίας. Είχα ακούσει γι`αυτά και ήξερα πως τα δικά μας εντομοαπωθητικό δεν τα πιάνουν. Ευτυχώς τα "βαμπίρ" είχανε μείνει εκτός σπιτιού... και κοιμηθήκαμε ήρεμοι. Έξω όμως με το που έβγαινες δεχόσουν επίθεση.
Ήταν αδιανόητο το πόσα πολλά κυκλοφορούσαν εκεί έξω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου